یارو روي ريل راه اهن ميخوابه بهش ميگن چرا اينجا خوابيدي ؟

ميگه ميخواهم خود كشي كنم.

ميگن بس اون نان بربري چيه دستت؟

ميگه بر فرض قطار نيامد من اينجا از گشنگي بميرم؟؟؟!!!

خدا را گفتم                                                   
بیا جهان را قسمت کنیم :                                              
آسمان برای من ابرهایش برای تو                                               
دریا برای من موج هایش برای تو                                                
ماه برای من خورشید برای تو                                             

خدا خندید و گفت :                                          
تو بندگی کن و انسان باش همه دنیا برای تو …..                                          
من هم برای تو                                        

زندگیست دیگر!
همیشه که همه رنگ‌هایش جور نیست،
همه سازهایش کوک نیست!
باید یاد گرفت با هر سازش رقصید،
حتی با ناکوک ترین ناکوکش…
اصلا رنگ و رقص و ساز و کوکش را فراموش کن!
حواست باشد به این روزهایی که دیگر برنمی گردد…
به فرصت هایی که مثل باد می آیند و می روند و همیشگی نیستند،
به این سالها که به سرعت برق می گذرند….

گاهی دلم می خواهد خودم را بغل کنم!

ببرم بخوابانمش!

لحاف را بکشم رویش!

دست ببرم لای موهایش و نوازشش کنم!

حتی برایش لالایی بخوانم،

وسط گریه هایش بگویم:

غصه نخور خودم جان!

درست می شود!درست می شود!

اگر هم نشد به جهنم...

تمام می شود...

بالاخره تمام می شود...!!!

نگو دوستت دارم

انسان اين واژه ِ تَرَک خورده را باور مي کند . . .

دست و پاي قلبش را گم ميکند

انسان است ديگر ، عاشقي زود باور ، تقصيري ندارد . . .

از کاه ِ خيال ِ تو کوهي ميسازد بر فراز ِ روياهايش

ميشود ققنوسي ، خندان بر ميخيزد از خاکسترِ اندوهش . . .

آن وقت تو ميروي و او ميماند با روحي زخمي،

تو ميروي و او ميماند با آبله اي از جنس تنهايي بر پيشاني ِ چروک خورده اش

تو ميشوي شاه ِ قصه و او جذامي ِ طرد شده از افسانه ها

مي ميرد ، به همين آساني

نگو دوستت دارم . . .

♡ نگو . . .

حکایت ما آدم ها …
حکایت کفشاییه که …
اگه جفت نباشند …
هر کدومشون …
هر چقدر شیک باشند …
هر چقدر هم نو باشند
تا همیشه …
لنگه به لنگه اند …
کاش …
خدا وقتی آدم ها رو می آفرید …
جفت هر کس رو باهاش می آفرید …
تا این همه آدمای لنگه به لنگه زیر این سقف ها …
به اجبار، خودشون رو جفت نشون نمی دادند…

مانند یک عقاب باشید

وقتی باران می بارد همه پرندگان به سوی پناهگاه پرواز می کنند

بجز عقاب که برای دور شدن از باران در بالای ابرها به پرواز در می آید ...

مشکلات برای همه وجود دارد امّا

طرز برخورد با آن است که باعث تفاوت می گردد

بلند پرواز باشید

مردی داخل بازار قدم میزد ، خانمی را دید با لباسی چسبان ، سیمایی زیبا و آرایش کرده و البته ظاهری چشم نواز … ، کنار آن خانم مردی را دید که انگار همسرش بود ، کمی فکر کرد ، نتوانست جلوی خودش را بگیرد ، جلو رفت و نگاهی به همسر آن خانم انداخت و گفت

ببخشید اجازه هست کمی به خانم شما نگاه کنم و لذت ببرم ؟

مرد که عصبانی شده یقه اش را گرفت و آن را اعلامیه دیوار کرد ، هر آنچه در دهانش بود بیرون ریخت و با عصبانیت گفت : مردک ، خجالت نمی کشی ، مگر خودت ناموس نداری ؟

اما مرد در کمال آرامش جمله ای را گفت و رفت

گفت مرد حسابی همه بازار دارند بدون اجازه به خانمت نگاه می کنند و لذت می برند تو هیچ نمی گویی ، من آمدم اجازه بگیرم و لذت ببرم تا حداقل عذاب وجدان نداشته باشم ، اشکالی دارد ؟!!

اما مرد ناگهان ساکت شد و به اطراف خود نگاهی کرد ، بعد از آن سرش را پائین انداخت ، انگار چیزی فهمیده بود !

گاهی دلت بهانه‌هایی می‌گیرد که خودت انگشت به دهان می‌مانی...

گاهی دلتنگی‌هایی داری که فقط باید فریادشان بزنی اما سکوت می‌کنی...

گاهی پشیمانی از کرده و ناکرده‌ات!

گاهی دلت نمی‌خواهد دیروز را به یاد بیاوری، انگیزه‌ای برای فردا نداری؛

و حال هم که ....

گاهی فقط دلت می‌خواهد زانوهایت را تنگ در آغوش بگیری

و گوشه‌ترین گوشه‌ای که می‌شناسی بنشینی و فقط نگاه کنی.

گاهی چقدر دلت برای یک خیال راحت تنگ می‌شود...

دلم که می‌گیرد، حجم دنیا کمتر و کمتر می‌شود؛

دلم که می‌گیرد، آفتاب مدام رو به زوال است؛

دلم که می‌گیرد، ابرها همه سیاه می‌شوند و بارانی؛

دلم که می‌گیرد، نسیم طوفانی می‌شود؛

اما همیشه دلم که می‌گیرد، خدا نزدیک‌ترین است.

بعد از تو آب، معنی دریا شدن نداشت
گم بود در خجالت و پیدا شدن نداشت
بی بوی رویت ای مه یکتای هاشمی
شب مانده بود و جرات فردا شدن نداشت

در آمریکا : فردی نیت میکند ، و از خود شروع می کند ،

سطلی از آب یخ بر خود میریزد ، و بخشی از پول خود را برای کمک

به بیماران و افراد نا سالم هزینه می کند ، و دیگران را نیز با ذکر نام به این

کار دعوت می کند ( امر به معروف )
در ایران : فردی نیت می کند ، و از دیگری شروع می کند ،

سطلی از اسید بر سر و صورت ، یک بی خبر میریزد ،

و یک فرد سالم را به همراه تمام آرزوها و خانواده اش نا بود و ناقص میکند ( نهی از منکر )
به راستی ، شیطان بزرگ در آنجاست ؟ یا در بین و در ذهن ما ؟ !!!!!

آخه یکی نیست به این روانیهایی که اسید میپاشن بگه :
من اگر کافر و بی دین و خرابم؛ به تو چه؟؟
من اگر مست می و شرب و شرابم ؛ به توچه؟؟
تو اگر مستعد نوحه و آهی٬ چه به من؟
من اگر عاشق سنتور و ربابم ؛ به تو چه؟؟
تو اگر غرق نمازی٬چه کسی گفت چرا؟!
من اگر وقت اذان غرقه به خوابم ؛ به تو چه؟؟
تو اگر لایق الطاف خدایی٬ خوش باش
من اگر مستحق خشم و عتابم ؛ به تو چه؟؟
دُنیا گر چه سراب است به گفتار شما
من به جِد طالب این کهنه سرابم ؛ به تو چه؟؟
تو اگر بوی عرق میدهی از فرط خلوص
و من ار رایحه ی مثل گلابم؛ به تو چه؟
من اگر ریش٬ سه تیغ کرده ام از بهر ادب
و اگر مونس این ژیلت و آبم ؛ به تو چه؟؟
تو اگر جرعه خور باده کوثر هستی
من اگر دُردکش باده ی نابم ؛ به تو چه
تو اگر طالب حوری بهشتی٬ خب باش
من اگر طالب معشوق شبابم ؛ به تو چه
تو گر از ترس قیامت نکنی عیش عیان
من اگر فارغ از روز حسابم ؛ به تو چه؟؟